Σε μεγάλη κρίση ηλικίας

Σε μεγάλη κρίση ηλικίας μετά το χθεσινό ξενύχτι.Ξύπνησα στις 3 και τέταρτο.Ο Μάρκος είχε φύγει νωρίτερα (δόξα το Θεό!) γιατι είχε συνάντηση με τους κολλητούς του.Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει!Έδιωξα τη Λάρα απο τα πόδια μου και σηκώθηκα.Πήρα ένα παυσίπονο και κοιτάχτηκα στο καθρέφτη.Πάλι κοιμήθηκα με το μακιγιάζ...Τα μάτια μου μουτζουρωμένα απο το μολύβι και τη μάσκαρα.Απο κάτω μαύροι κύκλοι και μετά πρόσεξα...Τι είναι αυτές οι γραμμές στα μάγουλα μου;Θεε μου!Είμαι σαν τον Φρεντ Φλίνστοουν!
Πως δεν το είχα προσέξει πιο πριν;Είναι λες και έχουν κρεμάσει τα μάγουλα μου.Ίσως αν χρησιμοποιούσα κάποια απο αυτές τις κρέμες και μάσκες που έχω στο ντουλάπι του μπάνιου και κάθονται σε αχρηστεία να μην ήμουν τώρα έτσι.Τι πανικός!Γκρρρ!Τι κρέμα να βάλω;Και τι να κάνει η ενυδατική μου;Να ενυδατώσει τις γραμμές;Εγώ τώρα θα έπρεπε να πάω για λίφτινγκ...Άραγε να κάνουν τίποτα οι κρέμες για 40+;Αλλά εγώ είμαι 33...και πάντα μικροέδειχνα.

Πανικοβλημένη απο την ξαφνική ανακάλυψη του πρόωρα γερασμένου δέρματος τηλεφώνησα στη Χρύσα.
"Μην είσαι ηλίθια", μου είπε."Δεν έχει κρεμάσει η μούρη σου".
"Κι αυτά τι είναι τότε;Απορώ πως βγαίνει μαζι μου ο Μάρκος.Τον περνάω και 7 χρόνια".
"Και τι σημασία έχει;"
"Φαντάσου οτι όταν εγώ πήγαινα σχολείο εκείνος δεν είχε καν γεννηθεί.Θα μπορούσα να είμαι θεία του.Kαι με τις ρυτίδες θα φαίνομαι σαν μητέρα του...".
"Γλυκιά μου χαλάρωσε!Δεν έχεις ρυτίδες.Απλά είσαι χαρούμενος άνθρωπος και γελάς συχνα".
"Άρα φαίνονται!", είπα τρομοκρατημένη.
"Δεν φαίνεται τίποτα, αλλά ακόμα κι αν υπάρχει κάτι δεν είναι επειδή γέρασες.Δείχνεις τουλάχιστον 5-6 χρόνια μικρότερη απο οτι είσαι".
Έκλεισα το τηλέφωνο και ξαναγύρισα στον καθρέφτη.Ξαφνικά ο μεγάλος μου φόβος ήρθε στο μυαλό μου.Έχω αρχίσει να γερνάω κι ακόμα δεν έχω άντρα και πιθανότατα δεν θα προλάβω να κάνω και παιδιά.Ποιος θα ήθελε να παντρευτεί με τον Φρεντ Φλίνστοουν;(...εκτός απο την Βίλμα Φλινστόουν...)Θα καταλήξω να πεθάνω μόνη σαν τη θεία Ευγενία που βρέθηκε σπίτι της πεθαμένη 5 μέρες αργότερα απο την αστυνομία.Και που το μόνο που τους ένοιαζε όλους ήταν να δουν τι κληρονομήσανε αφού δεν είχε παιδιά.
Ήθελα να πνίξω τον πόνο μου με βότκα αλλά πέρασαν η Χρύσα και η Κατερίνα και με πήραν έξω για καφέ.