Όλη τη βδομάδα το σκεφτόμουν

Όλη τη βδομάδα το σκεφτόμουν.Να πάω ή μήπως να μην πάω;Υποτίθεται οτι θα πήγαινα συνοδευόμενη απο τον καταπληκτικό - φανταστικό μου φίλο.Μετά όμως υποτίθεται οτι χώρισα (φανταστικά πάλι).Και τι να κάνω;Να πάω μόνη μου αποκλείεται.Δεν θα πήγαινα ποτέ στο γάμο του πρώην μου μόνη σαν καμία απελπισμένη γεροντοκόρη που η μοναδική της ευκαιρία να γνωρίσει γαμπρό είναι να πηγαίνει σε γάμους, βαφτίσια και κηδείες!Έπρεπε οπωσδήποτε να βρω κάποιον να έρθει μαζί μου.Και φυσικά θα φορούσα κάτι πολύ σέξι και θα έδειχνα απόλυτα ευχαριστημένη απο τη ζωή μου.

Γιούπι!!!

Γιούπι!!!Ο μαστολόγος λέει δεν έχω τίποτα.Ή μάλλον μου βρήκε...οτι έχω άγχος...Και δηλαδή πως θα έπρεπε να είχα πάει χαρούμενη και χαλαρή;
Τέλος πάντων με μάλωσε που δεν είχα ξανακάνει υπέρηχο και μου είπε να ξανακάνω σε ένα χρόνο.Μα καλά ο γυναικολόγος καψόνια μου κάνει;
Κι αφού τον πήρα τηλέφωνο να τον ενημερώσω οτι όλα είναι οκ ξεκίνησα ένα ένα τα τηλεφώνηματα για να ενημερώσω τους φίλους μου που ήταν stand by.
Ουφ!Πάει κι αυτό πέρασε.Πάω το γιορτάσω με ένα γλυκάκι.Ρολάκι cinnabon λιγουρεύομαι!

Απαίσια νύχτα...

Απαίσια νύχτα...και απόγευμα θα έλεγα αφού πέρασα κυριολεκτικά όλο το απόγευμα μιλώντας στο τηλέφωνο με τη Χρύσα και τη Φιλιώ λέγοντας συνέχεια τα ίδια και τα ίδια προσπαθόντας να με καθησυχάσουν.Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα και σκεφτόμουν οτι πιθανό και απίθανο σενάριο περνούσε απο το μυαλό μου.Πάντως και χωρίς στήθος μια χαρά θα ήμουν.Σιγά..(ένα απο τα σενάρια...).

Σηκώθηκα απο το κρεβάτι βαριεστημένα.Ήταν πολύ νωρίς.Έβαλα στη Λάρα να φάει κι έφτιαξα έναν καφέ.Ετοιμάστηκα, έφτιαξα ακόμα έναν καφέ για το δρόμο κι έφυγα να πάρω το λεωφορείο.

Με τόσες απεργίες

Με τόσες απεργίες αυτές τις μέρες είχα μία φοβία οτι δεν θα έχει συγκοινωνίες.Είχα και ραντεβού με το γυναικολόγο σήμερα.Για ένα μήνα μετά μου έκλεισε ραντεβού...Ποιος ξέρει πότε θα μου έκλεινε άλλο αν το έχανα.

Τελικά κι αφού πήρα και άδεια απο τη δουλειά ξεκίνησα χαρούμενη για το γιατρό.Μετά θα πήγαινα και για ψώνια μάλλον.Ίσως και για έκτακτο καφεδάκι της τελευταίας στιγμής.

Μόνο μην έχει κλείσει κανένας δρόμος και μείνω με την  όρεξη, έλεγα απο μέσα μου.Κάτι για τη μεσογείων είχε πάρει το αυτί μου κι αν δεν την έχουν ανοίξει μέχρι να περάσω απο εκεί σωθήκαμε.Μπαίνω στο λεωφορείο, περνάμε τη Μεσογείων, όλα καλά.Σε λίγο λέει ο οδηγός "Δε θα στρίψουμε θα πάω ευθεία".

Ήμουνα τόσο απασχολημένη

Ήμουνα τόσο απασχολημένη με το να οργανώνω και να σκέφτομαι τις φθινοπωρινές μου διακοπές που δεν έκανα τίποτα άλλο όταν ήμουν στο σπίτι απο το να μιλάω γι' αυτό στο τηλέφωνο με τη Χρύσα και την Κατερίνα και να χαζεύω στο ίντερνετ.Ώσπου σήμερα το απόγευμα συνειδητοποίησα οτι δεν έχω ποτήρι για καφέ...Κοίταξα τον πάγκο της κουζίνας.Όλα τα ποτήρια του καφέ ήταν στη σειρά δίπλα απο το νεροχύτη.Χμμμ...άραγε στις πόσες μέρες πιάνει μούχλα ο καφές;

Πίσω στο γραφείο

Πίσω στο γραφείο.Εδώ και καιρό δηλαδή απλά σήμερα γύρισε η Κάργια στη δουλειά.Με μαύρισμα γύφτισσας κι ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά...Πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο τόσο χαρούμενο που γυρίζει στη δουλειά.Γυρνούσε απο γραφείο σε γραφείο με το iphone στο χέρι δείχνοντας άπειρες φωτογραφίες με εκείνη και τον φίλο της σε επίσης άπειρες πόζες.Για να την αποφύγω έκανα πως είχα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά.Είχα κολλήσει το πρόσωπο μου στην οθόνη όταν την άκουσα να απευθύνεται σε μένα.

"Μαρίνα!Τι κάνεις εκεί;Θα στραβωθείς."